ασυντάρακτος

και -χτος, -η, -ο

1. αυτός που δεν έχει συνταραχθεί, που δεν δοκίμασε έντονη συγκίνηση ή ταραχή

2. ο ψύχραιμος

3. ο αδιατάρακτος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < α-στερ. + συνταράσσω. Η λ. μαρτυρείται από το 1851 στον Στ. Κουμανούδη].